hayatın insanı iyice sıkıştırdığı anlar.. sabahları uyanmak neden bu kadar kötü gerçekten? sabah 7 de uyanıp da "heyy, ne kadar da güzel bir gün, yine muhteşem eğlenceli işime gidiyorum, allahım hayattan ne kadar da keyif alıyorum" diyen insanalar var mı acaba? varsa da nerdeler, tanımak isterdim onları.. etrafım sızlanıp duran insanlarla dolu, sanki kimse hayatından çok da memnun değil gibi.. ya da bana öyle geliyor, bilmiyorum..
yeni şeyler, güzel şeyler oluyor bazen, insanı heyecanlandıran.. ama neden sürekli onları dengeleyecek kötülükler çıkıyor anlamıyorum.. günün sonunu getirmek bu kadar arzulanası bişey olmak zorunda mı.. günün kendisinden neden zevk alamıyoruz ki.. hayatı bitirmeye mi çalışıyoruz.. "düzelcek, sabretmek lazım, iyi günler için çekiyoruz bunları" diye diye hayatı kaçırıyor muyuz ne.. peki ne yapabilirim, ben, fırat.. madem memnun değilsin neden bişeyler yapmıyosun.. bilmiyorum çünkü.. belki de hayat budur, daha fazla zevk almamamız gerekiyordur..
yine "öf neden yazdım ki bunları" diyeceğim bi yazı oldu, ama olsun, bi yere dökmem gerekiyordu..
No comments:
Post a Comment