2013'ün gölgede kalan albümleri

Listeleri hangi müzik delisi sevmez ki? Yıl sonunda onlarca "en iyi albüm" listesi yayınlanıyor, pek çoğu hak edene hakkını veriyor, ama bazı sanatçılar ve gruplar var ki, övgülerden nasibini gerektiği kadar alamıyor. Ben o albümlerden 11 tanesini seçtim, bir kısmından birer şarkıyı da aşağıda dinleyebileceğiniz bir playlist'te topladım. Buyurun. (Fotoğraftaki Nadine Shah, kendisini seviyoruz). 

Aye Nako – Unleash Yourself

Kendini güzel tarif edebilen grupları seviyorum. Facebook sayfalarında kendileri için “Güvenlerini/cinselliklerini/uyumlarını/maaşı bulmaya çalışan dört tuhaf tip” demişler. Doğru. Ben bir de 90’lara özgü gürültü yağmuru gitarlı power pop diye ekleme yapabilirim. Kendi yayınladıkları ilk albümleri “Unleash Yourself” bayağı bayağı iyi albüm.

Courtney Barnett - The Double EP: A Sea of Split Peas

Kalabalık bir masanın ucunda oturan, muhabbetin merkezinde olmayan ama herkese inceden laf sokan bir kıza benziyor Courtney Barnett. Geçen yıl yaptığı iki mini kaydın birleşiminden oluşan “The Double EP: A Sea of Split Peas” bir film olsaydı, Courtney’yi Aubrey Plaza oynardı. Sheryl Crow’un “Tuesday Night Music Club” dönemi sound’una yakın, konuşur vokalleriyle Barnett dikkate değer bir isim.

Drenge – Drenge

Birkaç yıldır ayak seslerini duyuyorduk, ama birkaç sene sonra gerçek bir Nirvana yeniden doğuşu göreceğiz. Geçen yılın METZ’i, bu yılın Drenge’i bunun öncü şokları sadece. İngiliz grup davullarında Dave Grohl’un melodikliğini ve kirli gitarlarını blues vokalleriyle birleştiriyor. Bir-iki dakikalık şarkılarıyla vurup kaçıyor.

The Front Bottoms – Talon of the Hawk

The Shins'in ilk günlerini Weezer'ın mizah duygusuyla birleştirin, işte size The Front Bottoms. Kendi imkanlarıyla çıkardıkları iki kayıttan sonra indie plak şirketi Bar/None'dan iki albüm çıkarttılar, "Talon of the Hawk" onların dördüncü albümü yani. "Au Revoir (Adios)" başta olmak üzere pek çok radyo dostu şarkıları var ama galiba gerçekten büyümek için biraz daha şansa ihtiyaçları var. 

Hebronix – Unreal

Yuck son yılların gelecek vaadeden gruplarından birisi olarak çıkmıştı. Sonic Youth benzeri gitar deneyleri 1990’ların naif indie pop havasıyla buluşuyordu ilk albümlerinde. Grubun kilit ismi Daniel Blumberg ayrılınca bu denklemin ilk kısmını kendisiyle birlikte götürdü. Solo projesi Hebronix’in ilk kaydı “Unreal,” Deerhunter’ın “Monomania” yerine yapmış olması gereken bir albüm gibi.

Glenn Jones – My Garden State

Gitar albümleri için verimli bir yıldı: William Tyler, Chris Forsyth, Cian Nugent gibi isimler mühim kayıtlar yayınladılar ama eski Cul de Sac üyesi Glenn Jones’un New Jersey güzellemesi “My Garden State” aralarında en çok dinlediğim oldu. Kariyeri 30 yılı bulan bir müzisyenle yeni tanışmış olmam benim ayıbım, ama geç kalmış sayılmayız.

inc. – No World

Los Angeles'lı iki kardeşin grubu inc., son yılların sürpriz "Sade'yi sevelim, sayalım" akımına takılan bir grup. Rhye kadar bilinmiyorlar ama kolay dinlenir, pürüzsüz müziklerinde yumuşak soul dokunuşları var. Hep cazır cuzur müzik olmaz, biraz da dinlendiren, "havaya sokan" şeyler gerektiğinde inc.'e bakabilirsiniz. 

Jenny Hval – Jenny Hval

Önceki sene EMA, geçen yıl Grimes’ın yaptığı “tuhaf pop” bu yıl Jenny Hval tarafından çok iyi icra edildi. Kakofoniden sükunete, gökkuşağından karanlığa kadar çok çeşitli karakter gösteriyor Hval, “Innocence is Kinky” albümünde. “Dün gece bilgisayarımda insanların düzüşmesini izledim” diye başlayan bir albümden daha azını beklememek lazım.

Jinja Safari – Jinja Safari

“Vampire Weekend’in resimlisi” deyip işin içinden çıkabilirdim, ama yapmayacağım. Çocukluğunda “Graceland” dinlemiş, kulağı Afrika ritmlerine alışık indie rock’çılarının sıcak sound’larından çeşitli örnekler duyduk son yıllarda. Avustralyalı Jinja Safari’yi özel kılan, şarkı yazarlığında ortalama ilk albüm seviyesinin çok ötesinde bir düzeye erişmiş olmaları.

Lightning Dust – Fantasy

Birkaç yıldır ortalarda olmayan Black Mountain, 1970’lerin etli hard rock sound’una yakın duran bir gruptu. Ekipten Amber Webber ve Joshua Wells’in diğer projesi ise Black Mountain’ın olmadığı her şey: Sakin, minimal elektronik sound’a sahip, düşük tempolu ve içe dönük. Dört yıl aradan sonra dolaptan çıkarttıkları Lightning Dust projesi üçüncü albümünde gördüğü ilginin çok daha fazlasını hak ediyor.

Nadine Shah – Love Your Dum and Mad

Kökeniyle Bat For Lashes’ı, özgüvenli ve tekinsiz haliyle PJ Harvey’yi çağrıştıran, eleştirmenler tarafından Nick Cave referanslarıyla anılan Nadine Shah, Pakistanlı ve Norveçli bir çiftin İngiltere’de doğan çocuğu. Ama bırakalım bunları: Nadine benim için 2013’ün en iyi debut'larından birisine imza attı ve harika bir kariyerin ilk adımını attı. "Runaway" de yılın en iyi şarkılarından biri oldu.